Δύο απόπειρες των Ουιγούρων να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος στις δεκαετίες του 1930 και 1940 κατέληξαν σε αποτυχία. .
Aναδημοσίευση από "The Guardian":
Μέχρι σήμερα, η πλευρά του Πεκίνου ήταν εκείνη που υπερέβαλε για τον κίνδυνο των αποσχιστικών τάσεων στη βορειοδυτική επαρχία της Σινγιάνγκ, ενώ ο τοπικός πληθυσμός των μουσουλμάνων Ουιγούρων υπέμενε με στωικότητα την κινεζική επικυριαρχία. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, όμως, στην επαρχιακή πρωτεύουσα Ουρουμτσί καταδεικνύουν ότι οι κατασταλτικές πολιτικές προκάλεσαν κοινωνική έκρηξη. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο ότι οι Ουιγούροι έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν στις αρχές μιας πόλης, η οποία έχει γίνει με τα χρόνια κινεζική.
Η Σινγιάνγκ, όπως και το Θιβέτ, βρίσκεται υπό τον αυθαίρετο έλεγχο του Πεκίνου και έχει την ατυχία να θεωρείται από τους Κινέζους ως στρατηγικό ανάχωμα εναντίον των γειτόνων τους. Δύο απόπειρες των Ουιγούρων να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος στις δεκαετίες του 1930 και 1940 κατέληξαν σε αποτυχία. Μετά τη νίκη των κομμουνιστών το 1949, το Πεκίνο απέστειλε χιλιάδες στρατιώτες στη...Σινγιάνγκ, για να εργαστούν σε κρατικά κτήματα. Επειτα από διαδοχικά κύματα μετανάστευσης, οι Κινέζοι έφτασαν να αποτελούν το 40% του πληθυσμού της, όχι πολύ λιγότερο δηλαδή από το 47% των Ουιγούρων.
Θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα την επίσκεψή μου σ’ ένα σχολείο της επαρχίας, το 1978, δύο χρόνια μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, όπου είδα τα παιδιά των Κινέζων να παίζουν στη μία άκρη του προαυλίου και τα παιδιά των Ουιγούρων στην άλλη. Τα μαθήματα γίνονταν σε διαφορετικές αίθουσες και σε διαφορετική γλώσσα διδασκαλίας. Σήμερα, σύμφωνα με έκθεση της Οργάνωσης «Save the Children», τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Είναι πολύ δύσκολο για τους νεαρούς Ουιγούρους να μάθουν την πατρογονική τους γλώσσα, αφού από το 2005 και μετά τα κινεζικά έχουν απομείνει η μοναδική γλώσσα που διδάσκεται στα σχολεία.
Οπως και στην περίπτωση του Θιβέτ, οι Ουιγούροι ήλπιζαν ότι θα επωφεληθούν από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην Κίνα. Εντούτοις, αποξενώθηκαν γρήγορα, όταν αντιλήφθηκαν ότι οι μόνοι κερδισμένοι της ανάπτυξης είναι οι Κινέζοι Χαν. Οι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών παραπονούνται ότι πέφτουν θύματα διακρίσεων, ενώ οι αγρότες Ουιγούροι καταγγέλλουν ότι τα μόνα κτήματα στα οποία διατίθενται παροχές νερού ανήκουν σε Χαν εποίκους. Πολλοί Ουιγούροι συμμερίζονται το συμπέρασμα της τελευταίας έκθεσης της Διεθνούς Αμνηστίας ότι «συστηματικά υπονομεύεται η εθνική τους ταυτότητα».
Βίαια επεισόδια υπήρξαν και στο παρελθόν, αλλά σε πολύ μικρότερη έκταση. Η απάντηση του Πεκίνου ήταν να εντείνει τα κατασταλτικά μέτρα (τα οποία περιελάμβαναν και εκατοντάδες εκτελέσεις), σε μια προσπάθεια να καταπολεμηθούν τα «τρία κακά»: η τρομοκρατία, οι αποσχιστικές τάσεις και ο θρησκευτικός εξτρεμισμός. Το μείζον ζήτημα δεν είναι ότι οι Ουιγούροι θέλουν την ανεξαρτησία τους. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα της κινεζικής επικυριαρχίας. Ωστόσο, δεν εγκαταλείπουν το αίτημα της πραγματικής αυτονομίας (επισήμως, η Σινγιάνγκ είναι αυτόνομη επαρχία, αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός -όπως και στην περίπτωση του Θιβέτ- δεν λέει τίποτα).
Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους του Ουρουμτσί και μεταδόθηκαν επιλεκτικά από τα κινεζικά μίντια, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το εθνοθρησκευτικό μίσος έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η απειλή που επινόησε η Κίνα γίνεται πραγματικότητα.
kathimerini.gr
Η Σινγιάνγκ, όπως και το Θιβέτ, βρίσκεται υπό τον αυθαίρετο έλεγχο του Πεκίνου και έχει την ατυχία να θεωρείται από τους Κινέζους ως στρατηγικό ανάχωμα εναντίον των γειτόνων τους. Δύο απόπειρες των Ουιγούρων να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος στις δεκαετίες του 1930 και 1940 κατέληξαν σε αποτυχία. Μετά τη νίκη των κομμουνιστών το 1949, το Πεκίνο απέστειλε χιλιάδες στρατιώτες στη...Σινγιάνγκ, για να εργαστούν σε κρατικά κτήματα. Επειτα από διαδοχικά κύματα μετανάστευσης, οι Κινέζοι έφτασαν να αποτελούν το 40% του πληθυσμού της, όχι πολύ λιγότερο δηλαδή από το 47% των Ουιγούρων.
Θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα την επίσκεψή μου σ’ ένα σχολείο της επαρχίας, το 1978, δύο χρόνια μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, όπου είδα τα παιδιά των Κινέζων να παίζουν στη μία άκρη του προαυλίου και τα παιδιά των Ουιγούρων στην άλλη. Τα μαθήματα γίνονταν σε διαφορετικές αίθουσες και σε διαφορετική γλώσσα διδασκαλίας. Σήμερα, σύμφωνα με έκθεση της Οργάνωσης «Save the Children», τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Είναι πολύ δύσκολο για τους νεαρούς Ουιγούρους να μάθουν την πατρογονική τους γλώσσα, αφού από το 2005 και μετά τα κινεζικά έχουν απομείνει η μοναδική γλώσσα που διδάσκεται στα σχολεία.
Οπως και στην περίπτωση του Θιβέτ, οι Ουιγούροι ήλπιζαν ότι θα επωφεληθούν από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην Κίνα. Εντούτοις, αποξενώθηκαν γρήγορα, όταν αντιλήφθηκαν ότι οι μόνοι κερδισμένοι της ανάπτυξης είναι οι Κινέζοι Χαν. Οι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών παραπονούνται ότι πέφτουν θύματα διακρίσεων, ενώ οι αγρότες Ουιγούροι καταγγέλλουν ότι τα μόνα κτήματα στα οποία διατίθενται παροχές νερού ανήκουν σε Χαν εποίκους. Πολλοί Ουιγούροι συμμερίζονται το συμπέρασμα της τελευταίας έκθεσης της Διεθνούς Αμνηστίας ότι «συστηματικά υπονομεύεται η εθνική τους ταυτότητα».
Βίαια επεισόδια υπήρξαν και στο παρελθόν, αλλά σε πολύ μικρότερη έκταση. Η απάντηση του Πεκίνου ήταν να εντείνει τα κατασταλτικά μέτρα (τα οποία περιελάμβαναν και εκατοντάδες εκτελέσεις), σε μια προσπάθεια να καταπολεμηθούν τα «τρία κακά»: η τρομοκρατία, οι αποσχιστικές τάσεις και ο θρησκευτικός εξτρεμισμός. Το μείζον ζήτημα δεν είναι ότι οι Ουιγούροι θέλουν την ανεξαρτησία τους. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα της κινεζικής επικυριαρχίας. Ωστόσο, δεν εγκαταλείπουν το αίτημα της πραγματικής αυτονομίας (επισήμως, η Σινγιάνγκ είναι αυτόνομη επαρχία, αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός -όπως και στην περίπτωση του Θιβέτ- δεν λέει τίποτα).
Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους του Ουρουμτσί και μεταδόθηκαν επιλεκτικά από τα κινεζικά μίντια, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το εθνοθρησκευτικό μίσος έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η απειλή που επινόησε η Κίνα γίνεται πραγματικότητα.
kathimerini.gr
