"..οι διακοπές είναι προσμονή. Το όραμα ενός αλλιώτικου βασιλείου, από το οποίο αρνούμαστε να παραιτηθούμε, κι ας ξέρουμε ότι τέτοιο δεν υπάρχει.."Της Κ.Τζωρτζινάκη
Παλιά το 'λεγαν παραθερισμό. Κι είχε να κάνει με τον τρύγο των θέλγητρων του καλοκαιριού, ακόμη κι αν ικανοποιούσε ο γνώριμος ορίζοντας. Τώρα, ονειρευόμαστε διακοπές, χαλάρωση, αναγέννηση, περιπέτεια, χιλιόμετρα γαλάζιας ερημιάς, αναστολή δραστηριότητας, απόδραση από την ασφυξία και τη μονοτονία της πόλης, από πιέσεις και καταναγκασμούς, τους οποίους καταλήγουμε να κουβαλούμε μαζί μας, καθώς ανοίγει η βαλβίδα και ξεχύνεται ο ατμός.
Οι διακοπές είναι προσμονή. Το όραμα ενός αλλιώτικου βασιλείου, από το οποίο αρνούμαστε να παραιτηθούμε, κι ας ξέρουμε ότι τέτοιο δεν υπάρχει.
Ο Μποντλέρ, γράφει ο Αλέν ντε Μποτόν στο βιβλίο «Η τέχνη του ταξιδιού», θεωρούσε σπουδαίο σημάδι το να ονειρεύεσαι ταξίδια, το έβλεπε ως ένδειξη μιας ψυχής στραμμένης σε ευγενείς αναζητήσεις.
Την αποκαλούσε...«ποιητική» κι έλεγε πως οι ποιητές δεν ικανοποιούνταν, ακόμη και αν τύχαινε να βρίσκονται στα πέρατα της Γης ήταν στη φύση τους να αμφιταλαντεύονται μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, να παλινδρομούν από τον παιδιάστικο ιδεαλισμό στον κυνισμό.
Εμείς, του Αυγούστου οι εκδρομείς, ποιητές δεν είμαστε, αλλά προσκυνούμε την παραμυθία του. Στον Αγιο Αύγουστο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για αμεριμνησία, αταραξία και απραξία. Δεν πρέπει να υπάρχει πιο μυθοποιημένος μήνας στο καλεντάρι των ενηλίκων.
Ο,τι είναι ο Δεκέμβριος για τα παιδιά, είναι ο Αύγουστος για τους μεγάλους. Προνόμιο, διεγερτικό, έλξη, όνειρο απατηλό, ρομαντική νοσταλγία αναχωρήσεων, τοπίων, γεγονότων, εικόνων, αρωμάτων, γεύσεων, ήχων, προσδοκίες που στάζουν αρμύρα, υγρές ελπίδες που σαλεύουν προς την εκπλήρωση, αλλά συνήθως διαψεύδονται.
Γιατί, όσο περνούν οι χειμώνες και τα καλοκαίρια, οι συγκρίσεις με εκείνα τα εφηβικά και τα νεανικά χρόνια γίνονται συντριπτικές, ο χρόνος των διακοπών φαίνεται μικρός, βουίζουν οι ενοχλητικές υποχρεώσεις, πικρά χαλίκια οι οικονομικοί μπελάδες, γκρίνια και αναποδιές επίμονες, δρομολόγια της ταλαιπωρίας, στριμωξίδι, απολογισμοί και ισολογισμοί. Εντεκα μηνών, πιθανώς και μιας ζωής.
Οι διακοπές είναι προσμονή. Το όραμα ενός αλλιώτικου βασιλείου, από το οποίο αρνούμαστε να παραιτηθούμε, κι ας ξέρουμε ότι τέτοιο δεν υπάρχει.
Ο Μποντλέρ, γράφει ο Αλέν ντε Μποτόν στο βιβλίο «Η τέχνη του ταξιδιού», θεωρούσε σπουδαίο σημάδι το να ονειρεύεσαι ταξίδια, το έβλεπε ως ένδειξη μιας ψυχής στραμμένης σε ευγενείς αναζητήσεις.
Την αποκαλούσε...«ποιητική» κι έλεγε πως οι ποιητές δεν ικανοποιούνταν, ακόμη και αν τύχαινε να βρίσκονται στα πέρατα της Γης ήταν στη φύση τους να αμφιταλαντεύονται μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, να παλινδρομούν από τον παιδιάστικο ιδεαλισμό στον κυνισμό.
Εμείς, του Αυγούστου οι εκδρομείς, ποιητές δεν είμαστε, αλλά προσκυνούμε την παραμυθία του. Στον Αγιο Αύγουστο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για αμεριμνησία, αταραξία και απραξία. Δεν πρέπει να υπάρχει πιο μυθοποιημένος μήνας στο καλεντάρι των ενηλίκων.
Ο,τι είναι ο Δεκέμβριος για τα παιδιά, είναι ο Αύγουστος για τους μεγάλους. Προνόμιο, διεγερτικό, έλξη, όνειρο απατηλό, ρομαντική νοσταλγία αναχωρήσεων, τοπίων, γεγονότων, εικόνων, αρωμάτων, γεύσεων, ήχων, προσδοκίες που στάζουν αρμύρα, υγρές ελπίδες που σαλεύουν προς την εκπλήρωση, αλλά συνήθως διαψεύδονται.
Γιατί, όσο περνούν οι χειμώνες και τα καλοκαίρια, οι συγκρίσεις με εκείνα τα εφηβικά και τα νεανικά χρόνια γίνονται συντριπτικές, ο χρόνος των διακοπών φαίνεται μικρός, βουίζουν οι ενοχλητικές υποχρεώσεις, πικρά χαλίκια οι οικονομικοί μπελάδες, γκρίνια και αναποδιές επίμονες, δρομολόγια της ταλαιπωρίας, στριμωξίδι, απολογισμοί και ισολογισμοί. Εντεκα μηνών, πιθανώς και μιας ζωής.
