Η πιστωτική κρίση, που χτύπησε κυρίως τις ΗΠΑ και απειλεί την πραγματική οικονομία σε όλο τον πλανήτη, υπονομεύει τώρα σε βάθος και την παγκόσμια οικονομική τάξη.Ας δούμε όμως ποια είναι η τάξη αυτή...Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι Ηνωμένες Πολιτείες διά των δύο προέδρων Μπους -πατέρα και υιού- και του Μπιλ Κλίντον που παρενεβλήθη, προώθησαν την παγκοσμιοποίηση ως βασικό εργαλείο κυριαρχίας των ΗΠΑ και του δολαρίου.
Το αποτέλεσμα εξέπληξε όμως του πάντες, ακόμα και τους...ίδιους τους αρχιτέκτονες. Η Κίνα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ανεδείχθη ως ένας ισχυρότατος «άλλος» πολιτικός πόλος έναντι των ΗΠΑ. Με την παγκοσμιοποίηση δε, απέκτησε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές για τις εξαγωγές της, επιτυγχάνοντας τεράστια εμπορικά πλεονάσματα, που τα επένδυσε όμως σε... δολάρια. Στο σημείο αυτό ήρθε η πιστωτική κρίση. Οι ΗΠΑ χτυπήθηκαν βαριά και η Ουάσιγκτον αναγκάσθηκε να ξοδέψει το απίθανο ποσό των 3,6 τρισ. ή 26% του ΑΕΠ, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Ωστόσο, η υπερδύναμη υπέφερε από ελλείμματα και πριν. Τα δημόσια οικονομικά και το ισοζύγιο πληρωμών είναι απολύτως αρνητικά για χρόνια. Βέβαια όλα τα ανοίγματα τα κάλυπτε το δολάριο.
Όταν ωστόσο η Ουάσιγκτον χρειάστηκε να δανεισθεί επιπλέον 3,6 τρισ. μέσα σε λίγους μήνες, το εγχείρημα έδειχνε αδύνατο. Έτσι εμφανίσθηκε η Κίνα και κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος από τα νέα δανεικά. Διότι πρώτον, έπρεπε να προστατέψει τις επενδύσεις που ήδη διέθετε στο δολάριο και δεύτερον, διότι οι σχέσεις με την υπερδύναμη θα ετίθεντο σε νέα βάση.
Ήδη στη σύνοδο του G20 στο Πίτσμπουργκ που αρχίζει αύριο, το θέμα δεν θα είναι η αντιμετώπιση της κρίσης, όπως θα γράφει η ατζέντα. Εκεί θα λυθεί το θέμα του νέου συντονισμού της παγκόσμιας οικονομίας με αναβάθμιση της Κίνας στη διοίκηση του ΔΝΤ που θα αναγορευθεί σε πραγματικά παγκόσμιο τραπεζίτη και ρυθμιστή. Πρόκειται σίγουρα για κάτι διαφορετικό από τη μονοκρατορία των ΗΠΑ και του δολαρίου. Και όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στην Ευρώπη, που σίγουρα θα ζητήσει μεγαλύτερο μερίδιο στον... κόσμο.
"Ν"
Όταν ωστόσο η Ουάσιγκτον χρειάστηκε να δανεισθεί επιπλέον 3,6 τρισ. μέσα σε λίγους μήνες, το εγχείρημα έδειχνε αδύνατο. Έτσι εμφανίσθηκε η Κίνα και κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος από τα νέα δανεικά. Διότι πρώτον, έπρεπε να προστατέψει τις επενδύσεις που ήδη διέθετε στο δολάριο και δεύτερον, διότι οι σχέσεις με την υπερδύναμη θα ετίθεντο σε νέα βάση.
Ήδη στη σύνοδο του G20 στο Πίτσμπουργκ που αρχίζει αύριο, το θέμα δεν θα είναι η αντιμετώπιση της κρίσης, όπως θα γράφει η ατζέντα. Εκεί θα λυθεί το θέμα του νέου συντονισμού της παγκόσμιας οικονομίας με αναβάθμιση της Κίνας στη διοίκηση του ΔΝΤ που θα αναγορευθεί σε πραγματικά παγκόσμιο τραπεζίτη και ρυθμιστή. Πρόκειται σίγουρα για κάτι διαφορετικό από τη μονοκρατορία των ΗΠΑ και του δολαρίου. Και όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στην Ευρώπη, που σίγουρα θα ζητήσει μεγαλύτερο μερίδιο στον... κόσμο.
"Ν"
