Με τις επιλογές που έκαναν οι Ευρωπαίοι ηγέτες μάλλον δεν έδωσαν πειστική απάντηση στο ερώτημα που είχαν θέσει ο Χένρι Κίσινγκερ, τη δεκαετία του ’70, και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, τη δεκαετία του ’90, όταν σε περιόδους κρίσεων αναρωτιούνταν «σε ποιον να τηλεφωνήσω στην Ευρώπη;».
Άρθρο του κ.Αθ.Έλλις,
αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα "Καθημερινή":
.
Με ικανοποίηση υποδέχθηκε η Ουάσιγκτον την απόφαση των «27» να μην εκλέξουν στη θέση του προέδρου της Ε.Ε. μια ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, εξέλιξη που θα ενίσχυε την υπόσταση της ενιαίας Ευρώπης και θα την καθιστούσε περισσότερο ανταγωνιστική προς τις ΗΠΑ.
Παρά τις προειδοποιήσεις πολλών, μεταξύ αυτών και του υπ. Εξωτερικών της Σουηδίας που ασκεί την προεδρία της Ε.Ε., για τον κίνδυνο μιας «μινιμαλιστικής λύσης που θα μειώσει τη δυνατότητα της Ε.Ε. να έχει μια ξεκάθαρη φωνή στον κόσμο», οι 27 ηγέτες έπραξαν ακριβώς αυτό. Αλλωστε, με... την πρόσφατη απόφασή τους να μη στηρίξουν τελικά τον Τόνι Μπλερ, η Αγκeλα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί είχαν καταστήσει σαφές ότι δεν ήθελαν μια ισχυρή προσωπικότητα παγκόσμιου βεληνεκούς που ενδεχομένως να επισκίαζε τους ίδιους.
Με τις επιλογές που έκαναν οι Ευρωπαίοι ηγέτες μάλλον δεν έδωσαν πειστική απάντηση στο ερώτημα που είχαν θέσει ο Χένρι Κίσινγκερ, τη δεκαετία του ’70, και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, τη δεκαετία του ’90, όταν σε περιόδους κρίσεων αναρωτιούνταν «σε ποιον να τηλεφωνήσω στην Ευρώπη;» Οι εξουσίες του προέδρου και της υπουργού Εξωτερικών της Ε.Ε. παραμένουν ασαφείς και ο άγνωστος στη διεθνή σκηνή Βέλγος πρωθυπουργός αλλά και η άπειρη σε ό,τι αφορά τη διπλωματία βαρώνη Αστον, δύσκολα θα απαντήσουν σε ένα τηλεφώνημα από την Ουάσιγκτον, το Πεκίνο ή τη Μόσχα, με το οποίο θα απαιτούνται τελεσίδικες αποφάσεις.
Η αμερικανική πλευρά θα συνεχίσει να σέβεται και να συνεργάζεται με την Ε.Ε. ως οντότητα, αλλά πέραν των τυπικών φιλοφρονήσεων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο διορισμός προέδρου και υπουργού Εξωτερικών δεν αλλάζει πολλά. Αλλωστε, σε ό,τι αφορά τις εμπορικές συναλλαγές μεγαλύτερη σημασία έχουν οι διμερείς διακρατικές σχέσεις και η συνεργασία ανάμεσα στα αρμόδια αμερικανικά υπουργεία και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ως ουσιαστικούς εταίρους στην Ευρώπη οι ΗΠΑ εξακολουθούν να θεωρούν τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία. Ο Μπαράκ Ομπάμα θα έχει μια θεσμική επαφή με τον Χέρμαν Βαν Ρομπέι, αλλά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού πυλώνες της ευρωαμερικανικής συνεργασίας θα παραμείνουν η καγκελάριος Μέρκελ, ο πρόεδρος Σαρκοζί και ο πρωθυπουργός Μπράουν. Οπως εύστοχα επεσήμαναν οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, «η επιλογή δύο προσώπων σχετικά άγνωστων στον υπόλοιπο κόσμο μοιάζει να αναδεικνύει τα προβλήματα της Ευρώπης και όχι την ετοιμότητά της να καταλάβει μια πιο ενωμένη και ισχυρή θέση στην παγκόσμια σκηνή».
Στη διάρκεια των επαφών που είχε η Χίλαρι Κλίντον πριν από δυο εβδομάδες στο Βερολίνο με Ευρωπαίους ηγέτες, μεταξύ αυτών και με τον Γιώργο Παπανδρέου, η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας ζητούσε να ενημερωθεί για την ισχύ που θα είχαν αυτοί που θα διορίζονταν στα αξιώματα του προέδρου και του υπουργού Εξωτερικών της Ευρώπης. Η εικόνα που αποκόμισε ήταν ότι, παρά τις αρχικές προσδοκίες, τελικά θα πρόκειται για πρόσωπα και θεσμούς που δεν θα επηρεάσουν σημαντικά την ευρωπαϊκή πολιτική, στην άσκηση της οποίας θα εξακολουθούν να κυριαρχούν οι φωνές των ισχυρών κρατών της Γηραιάς Hπείρου.
