Όψεις του ιδίου νομίσματος συνιστά από πολιτική άποψη ο καβγάς που γίνεται ανάμεσα στους «μνημονιακούς» και τους «αντιμνημονιακούς».
Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι θεωρεί το μνημόνιο περίπου αναγκαίο κακό και το υλοποιεί μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά.
Από την άλλη Νέα Δημοκρατία, τίθεται... κατά του μνημονίου αλλά ο αρχηγός της Αντώνης Σαμαράς είχε πει παλαιότερα ότι τον ενδιαφέρει η γρήγορη έξοδος από αυτό, κατά το: «ποιος τυφλός δεν θέλει το φώς του;»
Εντός των κομμάτων υπάρχουν απόψεις υπέρ ή κατά του μνημονίου. Η εικόνα που διαμορφώνεται με τις υπέρ ή κατά δηλώσεις για το μνημόνιο θυμίζει τσίρκο και αναδεικνύει σταθερά τις ευθύνες αυτών που δημιούργησαν το τεράστιο χρέος των 350 δισ. ευρώ, το οποίο η χώρα δεν μπορεί να αποπληρώσει.
Οι επικείμενες εκλογές τρομάζουν τα κόμματα τόσο εκείνα που υλοποιούν το μνημόνιο, όσο και εκείνα που επιμένουν σε αντιμνημονιακή ρητορεία, χωρίς όμως να μεταβάλλουν και τίποτα άλλο. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ότι σταδιακά μετατρεπόμαστε σε λαό χωρίς ελπίδα, εξαιτίας των θανάσιμων πολιτικών τακτικών που επιλέχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Οι μηδενικές προσδοκίες θυμώνουν ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και τα κόμματα (σε όλο το φάσμα) το νοιώθουν στο έπακρο καθώς καθημερινά όλο και περισσότερο συναντούν την αδιαφορία της κοινωνίας στον «αγώνα τους» για να συγκεντρώσουν ψήφους.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, προχθές στην Λάρισα αναφέροντας ξανά το γνωστό «λεφτά υπάρχουν» έδειξε την αγωνία του όταν μεταξύ άλλων είπε:«Μακάρι να είχαμε το χρόνο, να μας φέρουν χρήματα όλα αυτά τα μέτρα που πήραμε για να μην χρειαστεί να ζητήσουμε θυσίες από τα συνήθη υποζύγια. Τους μισθωτούς και συνταξιούχους. Αλλά δεν μας δόθηκε ο χρόνος. Όμως τα μέτρα που πήραμε θα επιτρέψουν να αποκαταστήσουμε όσους πονέσαμε και θα καταφέρουμε να μεταφέρουμε σταδιακά αλλά σταθερά τα βάρη εκεί όπου πραγματικά υπάρχει πλούτος και χτυπώντας τη σπατάλη. Αυτή είναι η σοσιαλιστική μας δέσμευση».
Δεν είναι και πολύ δύσκολο να μαντέψουμε πόσοι πιστεύουν τα παραπάνω, οι οποίοι σίγουρα είναι πολλοί λιγότεροι από ότι ήταν ένα χρόνο πριν. Η κυβέρνηση εκμέτρησε το ένα πλήρη χρόνο της στην εξουσία, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε θα τελειώσει η περιπέτεια της χώρας. Πότε δηλαδή η οικονομία θα σταθεί στα πόδια της θα αρχίσει να παράγει και η κοινωνία θα αρχίσει να ονειρεύεται εκ νέου.
Δυστυχώς στο παραπάνω ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση ούτε από τους υπέρ του μνημονίου, ούτε από εκείνους που είναι κατά. Θα ήταν εξάλλου αφύσικο να έχουν προτάσεις εξόδου από την κρίση, αυτοί που με τον ένα ή άλλο τρόπο δημιούργησαν το αδιέξοδο, όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι μια δουλειά που δεν την ξέρουν, καθώς αν την ήξεραν λογικά θα είχαν δώσει δείγματα γραφής και τα προηγούμενα χρόνια…
Κάτι θα είχαμε δει… εκτός από σκοτάδι.
Δ.Γ.Παπαδοκωστόπουλος
isotimia
