Οι πόροι του μνημονίου κατευθύνονται στην καταβολή μισθών και συντάξεων, καθώς και σε τοκοχρεολύσια στους ξένους δανειστές μας. Για ανάπτυξη δεν περισσεύει τίποτε. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος, που υπό τις σημερινές συνθήκες είναι αβέβαιη η έξοδος από το τούνελ της δημοσιονομικής κρίσης και της ύφεσης τα επόμενα πέντε χρόνια. Τα δημόσια έσοδα έχουν καταρρεύσει και στο οικονομικό επιτελείο έχει σημάνει συναγερμός. Ο υπουργός Οικονομικών προανήγγειλε νέα μέτρα για την εξοικονόμηση...1,8 δισ. ευρώ, αλλά διευκρίνισε ότι δεν θα προέλθουν από μειώσεις μισθών, έκτακτη εισφορά ή αύξηση του ΦΠΑ.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου από το καλοκαίρι και μετά έχει διαψεύσει πολλές φορές μέτρα, τα οποία όμως έπαιρνε στη συνέχεια. Μάλιστα παλαιότερα την επιβολή νέων μέτρων τη διέψευδε και ο πρωθυπουργός, εμπιστευόμενος τις διαβεβαιώσεις του υπουργού του. Αλλά εν τέλει μέτρα ήλθαν με ρυθμούς καταιγιστικούς σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Όσο και να ήθελε η κυβέρνηση να τα αποφύγει, στο τέλος αναγκαζόταν να τα επιβάλλει.
Πέρα όμως από τα μέτρα υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, που σχετίζεται με το φαύλο κύκλο στον οποίο φαίνεται να έχει εισέλθει η χώρα.
Τα κρατικά ταμεία είναι άδεια. Και δεν μπορούν να γεμίσουν, παρά τους φόρους και παρά τα μέτρα που λαμβάνει κατά συρροήν η κυβέρνηση. Οι φόροι μειώνουν το εισόδημα και απομακρύνουν τον καταναλωτή από την αγορά. Αυτό συνεπάγεται πτώση του τζίρου, και κατ’ επέκταση νέα μείωση των κρατικών εσόδων. Με άλλα λόγια δημιουργεί ύφεση, που συνοδεύεται από αύξηση της ανεργίας και διακοπή της λειτουργίας παραγωγικών μονάδων, οι οποίες βρίσκουν κλειστές τις πόρτες των τραπεζών.
Ο κύκλος της ύφεσης γίνεται αυτοτροφοδοτούμενος και περιορίζονται απελπιστικά οι προοπτικές να εξέλθει κάποια στιγμή η χώρα απ’ αυτόν. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν έχει σήμερα την παραμικρή δυνατότητα να χρηματοδοτήσει από μόνη της άνετα δημόσιες επενδύσεις, η ύφεση αρχίζει να προβάλλει ως μόνιμη συνοδός της χώρας μας για πολλά χρόνια ακόμα.
Οι πόροι του μνημονίου κατευθύνονται στην καταβολή μισθών και συντάξεων, καθώς και σε τοκοχρεολύσια στους ξένους δανειστές μας. Για ανάπτυξη δεν περισσεύει τίποτε. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος, που υπό τις σημερινές συνθήκες είναι αβέβαιη η έξοδος από το τούνελ της δημοσιονομικής κρίσης και της ύφεσης τα επόμενα πέντε χρόνια. Η χώρα είναι προφανές ότι χρειάζεται κινήσεις με φαντασία και όχι στηριγμένες σε στερεότυπα και ιδεολογήματα, είτε υπέρ είτε κατά του μνημονίου. Σαφέστατα θα έπρεπε να βρει τρόπο και να εγκαινιάσει τη δική της κεϊνσιανή πολιτική, ώστε να μην αφήσει να χαθεί το παραγωγικό δυναμικό που σήμερα αργοπνίγεται από την έλλειψη ρευστότητας και τα αλλεπάλληλα πλήγματα που καταφέρει η διαρκής φοροεπιδρομή.
Βέβαια κεϊνσιανή πολιτική σημαίνει και έλεγχο της νομισματικής πολιτικής, ευχέρεια που δεν έχει σήμερα η Ελλάδα. Επιβάλλεται να εφεύρουμε εμείς εργαλεία, στα οποία να στηριχτούμε για να εξέλθουμε από την κρίση.
Ασφαλώς αυτό δεν είναι εύκολο και, το κυριότερο, απαιτεί όραμα, πίστη και πειθαρχία για τη σωτηρία της χώρας. Προσόντα, που δυστυχώς λείπουν σήμερα από τους περισσότερους πολιτικούς μας.
Δ. Γ. Παπαδοκωστόπουλος
