Γυρίσαμε οκτώ χρόνια πίσω ...και συνεχίζουμε

Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος έχουμε γυρίσει ήδη οκτώ χρόνια πίσω και συνεχίζουμε! Οι μισθοί έχουν υποτιμηθεί στο επίπεδο του 2003, ενώ για φέτος προβλέπεται περαιτέρω επιδείνωση τουλάχιστον κατά 5% έως 6%.
Παράλληλα η ανεργία στο τελευταίο τρίμηνο του 2011 αναμένεται ότι θα αγγίξει το 18%, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 1.000.000 ανέργους..

Το θέμα πλέον δεν είναι αν η Ελλάδα θα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της ή όχι. Αυτό έχει προεξοφληθεί ότι με τον έναν ή τον... άλλο τρόπο θα συμβεί μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, οι συνεχείς αναφορές οικονομικών παραγόντων και αξιωματούχων ξένων κυβερνήσεων σε αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δημιουργούν πλέον ένα ασφυκτικό περιβάλλον στην οικονομία και φαίνεται πως οδηγούν τις εξελίξεις.

Αλλά και να μην συμβεί στα επόμενα δύο χρόνια, θα γίνει υποχρεωτικά μετά το 2013 με χειρότερους όρους. Η διαδικασία στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, στον οποίο με βεβαιότητα θα προσφύγει η Ελλάδα, δεν αφήνει περιθώρια. Επιβάλλει τους όρους και τις προϋποθέσεις, οδηγώντας μάλιστα σε ένα καινούργιο μνημόνιο, πιθανότατα με χειρότερους όρους σε σχέση με σήμερα.

Το ερώτημα είναι πού πάει η ιστορία και αν υπάρχει λύση. Το μέγεθος του προβλήματος, εκ των πραγμάτων υπερβαίνει τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος έχουμε γυρίσει ήδη οκτώ χρόνια πίσω και συνεχίζουμε! Οι μισθοί έχουν υποτιμηθεί στο επίπεδο του 2003, ενώ για φέτος προβλέπεται περαιτέρω επιδείνωση τουλάχιστον κατά 5% έως 6%. Παράλληλα η ανεργία στο τελευταίο τρίμηνο του 2011 αναμένεται ότι θα αγγίξει το 18%, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 1.000.000 ανέργους!

Με τον τρόπο που αντιμετωπίζει η χώρα τα προβλήματα, οδηγούμαστε από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Πρακτικά το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκονται στο ναδίρ της αξιοπιστίας, ενώ οι συνθήκες είναι ιδανικές να εκθρέψουν κάθε μορφής λαϊκισμό, αλλά και να γεννήσουν επικίνδυνους και πονηρούς προφήτες.

Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση που έχει κατατεθεί μέχρι στιγμής, είναι αυτή του Αλέκου Παπαδόπουλου για τη συγκρότηση της λεγόμενης «Ατζέντας 2020». Μιας ευρύτερης πολιτικής συμφωνίας για τη ριζική αναμόρφωση και ανασυγκρότηση της χώρας. Που να περιλαμβάνει το μνημόνιο και το σύμφωνο σταθερότητας, αλλά που κυρίως να κινείται πέρα από εκεί. Να περιλαμβάνει τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τη δημόσια διοίκηση, την υγεία, τον τουρισμό, τη μεταποίηση. Όλους εκείνους τους τομείς της δημόσιας ζωής, που σήμερα πάσχουν. Μια συγκροτημένη παρέμβαση με βαθιές τομές, απαλλαγμένη από λαϊκίστικες αντιλήψεις και συμφέροντα, ιεραρχημένη και στοχευμένη σε τομείς, που θα ακολουθείται με ευλάβεια.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Ποιος θα υλοποιήσει την ατζέντα, ακόμη και αν αυτή υπερψηφιστεί σε δημοψηφισματικού χαρακτήρα εκλογές, όπως προτείνει ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Ποιες είναι σήμερα οι δυνάμεις εκείνες που περιγράφονται ως οι δυνάμεις του ορθολογισμού και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού; Αλλά ακόμη και αν υπάρχουν, τι πιθανότητες έχουν να πετύχουν κάτι σε ένα σκηνικό καχυποψίας, λαϊκισμού και συνενοχής των περισσοτέρων εξ ημών; Το δυσάρεστο είναι πως δεν φαίνεται κάτι καινούργιο στον ορίζοντα και οι εκλογές δεν αργούν να έλθουν.

Τ.Σπηλιόπουλος