Ο κίνδυνος να πράξουμε το αντίθετο δεν δημιουργείται από έλλειψη εθνικής ευφυΐας, αλλά από την περίσσεια του εθνικού λαϊκισμού..
Το Μνημόνιο περιλαμβάνει μέτρα για τον δραστικό περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος τα οποία είναι πράγματι σκληρά. Το λαϊκό εισόδημα πλήττεται.
Η.. αντιπολίτευση -από τη ΝΔ έως το ΚΚΕ- βάλλει κατά του Μνημονίου, άλλοτε υπαινισσόμενη και άλλοτε διακηρύσσοντας ρητά ότι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο η χώρα θα μπορούσε να βγει από την κρίση χωρίς να μειωθούν (τόσο όσο μειώνονται) τα εισοδήματα των Ελλήνων. Ο λαός θέλει να ακούει καλά νέα κι αυτά είναι καλά νέα: Υπάρχουν λέει κι άλλες λύσεις λιγότερο επώδυνες, αρκεί να το θελήσουμε.
Να θελήσουμε δηλαδή να συγκρουστούμε με τους πιστωτές μας, τους κακούς ξένους.
Το δυστύχημα είναι ότι εκτός από τη θέληση υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα. Αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα περιορίζει αναγκαστικά τις διαθέσιμες επιλογές όλων ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης - της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της κοινωνίας.
Η πραγματικότητα δεν παρακάμπτεται ούτε με ευχές ούτε με κατάρες. Πρέπει οι πάντες να συνειδητοποιήσουμε αυτούς τους αντικειμενικούς περιορισμούς και να επικεντρώσουμε τις δράσεις και τις αντιδράσεις μας εκεί που πράγματι υπάρχουν δυνατότητες εναλλακτικών λύσεων.
Ο κίνδυνος να πράξουμε το αντίθετο δεν δημιουργείται από έλλειψη εθνικής ευφυΐας, αλλά από την περίσσεια του εθνικού λαϊκισμού.
Ενας συνδυασμός παραγόντων οδήγησε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Υψηλά δημόσια ελλείμματα, υψηλό δημόσιο χρέος με δυσμενή δυναμική, χαμηλή ανταγωνιστικότητα, συνεχώς αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, διεθνής χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση.
Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποφύγει τη χρεοκοπία και συνεπώς την εθνική καταστροφή και τη λαϊκή εξαθλίωση, εάν δεν κατέφευγε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Αλλες λύσεις πρακτικά δεν υπήρχαν. Η κυβέρνηση έπρεπε να συμφωνήσει στο Μνημόνιο και συμφώνησε. Η Ελλάδα έφθασε σε αυτό το σημείο γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις -αλλά και οι αντιπολιτεύσεις- δεν αντιμετώπισαν τις χρόνιες διαρθρωτικές και λειτουργικές στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας και πρωτίστως του ελληνικού κράτους.
Πριν καταρρεύσει η οικονομία είχε καταρρεύσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Τώρα, εδώ που φθάσαμε, η επιβολή επώδυνων πολιτικών δημοσιονομικής σταθεροποίησης είναι αναπόφευκτη.
Η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο σκληρής λιτότητας και αυτό θα συνέβαινε ούτως ή άλλως. Είτε προχωρούσε σε αναδιάρθρωση του χρέους της, είτε όχι.
Είτε κατέφευγε στον Μηχανισμό Στήριξης, είτε όχι. Είτε υπήρχε το Μνημόνιο, είτε όχι. Είτε κυβερνούσε το ΚΚΕ, είτε όχι.
Η κατά του Μνημονίου ρητορική είναι μάταιη ή παραπλανητική. Λύση χωρίς λιτότητα δεν υπάρχει.
Ομως μπορεί να υπάρχει λιτότητα χωρίς λύση, δηλαδή ένας άλλος δρόμος για την καταστροφή.
Κι αυτό θα συμβεί εάν τα βάρη της λιτότητας δεν κατανέμονται δίκαια ώστε να εξασφαλιστεί τουλάχιστον η κοινωνική ανοχή. Εάν δεν προωθηθούν αποφασιστικά και γρήγορα οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα αναμορφώσουν το ελληνικό κράτος, θα αναστήσουν την ημιθανή ελληνική οικονομία και θα μας βγάλουν από την ύφεση.
Αυτά είναι τα κρίσιμα προβλήματα που πράγματι πρέπει και μπορούμε να επιλύσουμε. Σε αυτά πρέπει να επικεντρωθούν οι δράσεις και οι αντιδράσεις μας.
Εδώ πρέπει να επικεντρωθεί και η κριτική στην κυβέρνηση. Ολα τα υπόλοιπα είναι ή ευχές ή κατάρες
Γ. Καριπίδης
