Επί μήνες, ο κ. Παπανδρέου παρουσίαζε τις προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής που καταβάλλει η χώρα, λίγο έως πολύ, ως καταναγκαστικό έργο, σαν τιμωρία στην οποία μας υποβάλλουν οι «κακοί Ευρωπαίοι», επειδή μας βρήκαν στην ανάγκη.
Το αποτέλεσμα ήταν να παγιωθεί στον κόσμο η εντύπωση ότι υπήρχε διέξοδος από την κρίση και χωρίς θυσίες και ότι ο περιορισμός των δαπανών και των εισοδημάτων μας δεν ήταν παρά μία σαδιστική επιθυμία των Ευρωπαίων και όχι αποτέλεσμα επιβεβλημένης ανάγκης.
Οι κινήσεις, τα λόγια και οι πράξεις του πρωθυπουργού τον τελευταίο καιρό, αλλά και οι πληροφορίες που έχουμε στη διάθεσή μας, συγκλίνουν στο...συμπέρασμα ότι έχει γίνει ο «μνημονιακότερος» των μνημονιακών. Φαίνεται πεπεισμένος ότι η μοναδική διέξοδος για την αποφυγή μίας καταστροφικής κατάρρευσης της οικονομίας μας είναι η ανηφορική οδός του Μεσοπρόθεσμου. Εξ ου και δείχνει διατεθειμένος να υποστεί κάθε πολιτικό κόστος, να διακινδυνεύσει την υστεροφημία του, αλλά και την επιβίωση του κόμματός του, προκειμένου να υπερψηφιστεί ο λεγόμενος «Οδικός Χάρτης» για την έξοδο από την κρίση.
Η άποψη του δεν είναι παράλογη. Έστω και αν διαφωνεί κανείς με αυτήν, γεγονός παραμένει ότι τη συμμερίζονται οι μισοί τουλάχιστον μακρο-οικονομολόγοι του κόσμου και – βεβαίως – οι τεχνοκράτες της Ε.Ε και του ΔΝΤ. Δεν τη συμμερίζονται οι ιέρακες της laissez faire Δεξιάς και οι ριζοσπαστικοί αριστεροί. Βέβαια, η σύμπτωση θέσεων μεταξύ της Wall Street Journal και του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε κανονικά να προβληματίζει τον τελευταίο, αλλά δεν μπορεί να περιμένει και πολλά κανείς από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν αν η Ελλάδα έχει πρωτογενές έλλειμμα ή όχι και τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα μας σήμερα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός. Ο οποίος είναι φανερό ότι άργησε χαρακτηριστικά να αντιληφθεί το μέγεθος του δημοσιονομικού και ταμειακού προβλήματος της χώρας, αλλά και να υιοθετήσει σαφή στάση απέναντι σε αυτό. Επί μήνες, ο κ. Παπανδρέου παρουσίαζε τις προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής που καταβάλλει η χώρα, λίγο έως πολύ, ως καταναγκαστικό έργο, σαν τιμωρία στην οποία μας υποβάλλουν οι «κακοί Ευρωπαίοι», επειδή μας βρήκαν στην ανάγκη. Το αποτέλεσμα ήταν να παγιωθεί στον κόσμο η εντύπωση ότι υπήρχε διέξοδος από την κρίση και χωρίς θυσίες και ότι ο περιορισμός των δαπανών και των εισοδημάτων μας δεν ήταν παρά μία σαδιστική επιθυμία των Ευρωπαίων και όχι αποτέλεσμα επιβεβλημένης ανάγκης.
Η εντύπωση αυτή ήταν φυσικά εσφαλμένη, ενώ η στάση του κ. Παπανδρέου ήταν μία απέλπιδα προσπάθεια να μην επωμιστεί το πολιτικό κόστος μίας περιοριστικής πολιτικής. Αποκορύφωμα των παλινωδιών ήταν φυσικά ο αφορισμός περί συνταγματικής απαγόρευσης της πώλησης δημόσιας γης. Η νοοτροπία αυτή, η νοοτροπία δηλαδή των ασκήσεων ισορροπίας ανάμεσα στον λαϊκισμό και το πατριωτικό καθήκον διαχύθηκε και στην υπόλοιπη κυβέρνηση – και ειδικά σε συγκεκριμένους υπουργούς που όλοι ξέρουμε.
Σήμερα, ο κ. Παπανδρέου έχει αλλάξει στάση. Αλλά είναι πλέον αργά. Η ερμηνεία που κάνει η κοινωνία και η Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ για τη φύση της κρίσης που διερχόμαστε έχει εδραιωθεί. Η αίσθηση του κατεπείγοντος και της κατάστασης πολέμου δεν έχει εμπεδωθεί στον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, ώστε από εκεί να περάσει και στα μέλη του. Ο λαός δεν μπορεί να κινητοποιηθεί στη βάση ενός συγκεκριμένου εθνικού στόχου: της παραμονής στο ευρώ. Με άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου ξύπνησε, αλλά είναι αργά – τουλάχιστον για εκείνον. Ίσως είναι αργά και για τη χώρα, λόγω της στάσης που είναι πολύ πιθανό πλέον ότι θα τηρήσουν ορισμένοι βουλευτές του και η αντιπολίτευση. Μόνο για δάκρυα δεν είναι αργά πια...
Ν.Μαλεβίτης
