εν μέσω ζητωκραυγών, η χώρα θα φύγει από την ΕΕ και θα επιστρέψει στη δραχμή και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...- "Δε με ενοχλεί η μούτζα, η οποία στο κάτω κάτω είναι μέρος της «παράδοσής» μας. Με πειράζει ο εύκολος θυμός, τα γηπεδικά συνθήματα, οι κρεμάλες που κραδαίνουν «Αγανακτισμένοι», η ετοιμότητα ορισμένων για «ντου», ο χαβαλές.."
Το πιστεύω. Είναι μεγάλο πράγμα να βλέπεις - μετά από έναν χρόνο μέτρων που έχουν καταστρατηγήσει εργασιακές κατακτήσεις αιώνων, αφαιρέσει από συνταξιούχους χρήματα που πλήρωναν μία ζωή, μειώσει μισθούς και οδηγήσει σε κατάθλιψη έναν ολόκληρο λαό - πραγματικά μεγαλειώδεις και ειρηνικές διαδηλώσεις.
Είναι αλήθεια ότι η αγανάκτηση μαζευόταν καιρό τώρα. Και όχι μόνο αυτή, αλλά και άλλα συναισθήματα.
Η ντροπή να βλέπεις τεχνοκράτες της τρόικας να ανακοινώνουν την πώληση της περιουσίας του ελληνικού λαού.
Η αίσθηση αδικίας, με μία κυβέρνηση που – αγνοώντας την «καμπούρα» της - σε θεωρεί εκ προοιμίου φοροφυγά, καλοπερασάκια που «γλεντούσε» με τα δανεικά και που τώρα είναι ώρα να «πληρώσει» και διορισμένο από το κόμμα- ίσως ορισμένοι υπουργοί κρίνουν από τους δικούς τους κομματικούς στρατούς και τους ανθρώπους που τους περιτριγυρίζουν.
Η αηδία για τους ηγέτες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης που ακόμη και τώρα – στο έσχατο σημείο που φτάσαμε – συνεχίζουν να υπερασπίζονται το θλιβερό τους μετερίζι προς άγραν ψήφων, αρνούμενοι να συνεργαστούν για να δώσουν μία διέξοδο, μία λύση για το μέλλον.
Η ταπείνωση του να είσαι πολίτης μίας χώρας που περιμένει το «πράσινο φως» για την επόμενη «δόση» για να δει αν θα υπάρξει αύριο.
Η αίσθηση ανημπόριας να ελέγξεις το μέλλον σου.
Μια αφορμή ήθελε η αγανάκτηση για να κατέβει στους δρόμους. Να καταλάβει τις πλατείες και να φωνάξει όσα έλεγε ο καθένας πίσω από τέσσερις τοίχους παρακολουθώντας τα δελτία των οκτώ. Με το σύνθημα των Ισπανών, βρήκαν και οι Έλληνες τη φωνή να εκφράσουν την αγανάκτησή τους. Μία δίκαιη αγανάκτηση.
Αγανάκτηση όμως που θέλει τελικά τί;
Παρακολουθούσα χθες και προχθές μέσω live μεταδόσεων από το Σύνταγμα ατέρμονες συζητήσεις του στυλ «που πάει το κίνημα σύντροφοι;» και ψηφίσματα που μιλάνε για έξωση της τρόικας και του μνημονίου και διαγραφή του χρέους.
Καλά βέβαια τα λόγια και το να πεις τον πόνο σου, καλή η συντροφικότητα – ειδικά για την πεσμένη ψυχολογία, όπως έχουμε γίνει, είναι «βάλσαμο» -, η αίσθηση αλληλεγγύης και συμμετοχής σε κάτι τόσο πολύχρωμο και αυθόρμητο.
Ωστόσο μετά από τόσες ημέρες δεν έχει διατυπωθεί - από όσο ξέρω εγώ τουλάχιστον - ένα χειροπιαστό αίτημα. Π.χ. να καταργηθεί το καθεστώς ατιμωρησίας των πολιτικών.
Αυτός ο κατάπτυστος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Είναι πιο εύκολος στόχος από την επιβολή Άμεσης Δημοκρατίας αν υπάρχει οργανωμένος και επίμονος αγώνας.
Με στενοχώρησε επίσης μία φωτογραφία που είδα προχθές, με ένα παιδάκι να μουτζώνει το Κοινοβούλιο, ακολουθώντας το παράδειγμα των μεγάλων γύρω του.
Πολλοί από τους οποίους ξεχνούν ότι οι «κλέφτες» και οι «προδότες» δεν «φύτρωσαν», αλλά εξελέγησαν δημοκρατικά ξανά και ξανά. Που αν το είχαν στο μυαλό τους έπρεπε κανονικά να μουτζώνουν ο ένας τον άλλον, όχι τη Βουλή.
Δε με ενοχλεί η μούτζα, η οποία στο κάτω κάτω είναι μέρος της «παράδοσής» μας. Με πειράζει ο εύκολος θυμός, τα γηπεδικά συνθήματα, οι κρεμάλες που κραδαίνουν «Αγανακτισμένοι», η ετοιμότητα ορισμένων για «ντου», ο χαβαλές.
Από την πλευρά μου και με τις λίγες γνώσεις των οικονομικών που διαθέτω καταλαβαίνω ότι επιστροφή στη δραχμή θα σημάνει μεγάλη δυστυχία για χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους, ανέργους. Οι «κλέφτες» και οι «προδότες» έχουν εξασφαλίσει παιδιά και εγγόνια και οι πλούσιοι έχουν τα λεφτά στην Ελβετία.
Ο λαός όμως θα υποφέρει και εξοργίζομαι πραγματικά όταν ακούω πολιτικούς της Αριστεράς να λένε ότι «δεν είναι δα και ταμπού η επιστροφή στη δραχμή».
Από την άλλη και κρίνοντας από όσα έχουμε δει ως τώρα, καταλαβαίνω ότι η παραμονή σε αυτό το πρόγραμμα δανειοδότησης – και το καινούριο που ετοιμάζεται - , σημαίνει ότι ο κόσμος θα συνηθίσει να ζει όλο και χειρότερα, μέσα σε όλο και περισσότερη φτώχεια, με όλο και πιο «μέσα» τα κεφάλια στα εργασιακά.
Σημαίνει ότι θα έρθουν να καρπωθούν τον πλούτο της χώρας ξένοι, προσφέροντας «θέσεις εργασίας» στις επιχειρήσεις που οι κυβερνήσεις δεκαετιών δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν προς όφελος των Ελλήνων.
Εγώ περισσότερο από «Αγανακτισμένη» είμαι προβληματισμένη γιατί δεν βλέπω φως από κάπου.
Και δεν ξέρω και σε ποια πλατεία να κατέβω"...
Άρθρο:Nτ.Μιχαλοπούλου
Πηγή: Nooz.gr
