Η γοητεία του... απαγορευμένου

Και ξαφνικά, μπαίνουν όλα στο τραπέζι. Οι κάποτε απαγορευμένες λέξεις, αρχίζουν να προφέρονται. Το roll over θεωρείται ήδη δεδομένο και αναζητείται σχέδιο καλύτερο και φτηνότερο (για την Ελλάδα) από το γαλλικό.

Κι αυτό είναι, τώρα, το λιγότερο από όσα συζητούν σε κλειστές κάμαρες, αλλά και δηλώνουν πια δημοσίως οι ευρωπαϊκές οικονομικές και πολιτικές ελίτ.
Η Μέρκελ ανοίγει πόλεμο με τους... Οίκους Αξιολόγησης -και την ακολουθεί ο επίτροπος Μπαρνιέ. Ο Μπαρόζο δηλώνει ότι είναι πιθανόν να εκδοθεί ευρωομόλογο ακόμα και μέσα στο 2011. Ο συντονιστής της «διαδικασίας της Βιέννης» Τσαρλς Νταλάρα μιλάει ανοιχτά για λύσεις που θα μειώνουν το ελληνικό δημόσιο χρέος. Αυτός! Ένας τραπεζίτης. Ένας ορκισμένος μονεταριστής! Είναι προφανές ότι τα πράγματα ωριμάζουν -με ρυθμούς που αναγκαστικά επιταχύνονται, από την άγρια επιθετικότητα των αγορών απέναντι στις χώρες της περιφέρειας. Η ζητούμενη ευρωπαϊκή λύση στην κρίση χρέους μοιάζει να έρχεται πιο κοντά.

Και αυτή δεν μπορεί παρά να ενσωματώνει μέτρα πολύ πιο ριζικά από μια πανάκριβη επιμήκυνση. Μέτρα που δεν θα αφορούν ασφαλώς μόνον την Ελλάδα, αλλά το σύνολο του χρέους της Ευρωζώνης. Και θα απαλλάξουν οικονομίες και κοινωνίες από σημαντικό μέρος του απολύτως αντιαναπτυξιακού βάρους που έχουν επωμιστεί.

Να αισιοδοξούμε, λοιπόν; Ναι, με δύο όρους. Πρώτον, ότι η Αθήνα θα κάνει γρήγορα και με συνέπεια τη δύσκολη δουλειά της δημοσιονομικής προσαρμογής και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, κερδίζοντας έτσι αξιοπιστία και τον αναγκαίο ζωτικό χρόνο.

Και δεύτερον, ότι το Βερολίνο θα αποφασίσει (επιτέλους!) οριστικά να παραμείνει ευρωπαϊκά προσανατολισμένο και να συμβάλλει σε ένα ευρώ νέας αρχιτεκτονικής, αγνοώντας τις γνωστές φωνές του οικονομικού εθνικισμού που ονειρεύονται τη νέα «μαρκο-ζώνη» της Γερμανίας και των άλλων του σκληρού πυρήνα της.