Τι θα κάνει η Ευρωζώνη, προς τα πού θα κινηθεί η Γερμανία, αν το Σεπτέμβριο η προτεραιότητα δεν θα είναι πλέον το νέο πακέτο βοήθειας προς την Αθήνα αλλά η διάσωση της Ρώμης και της Μαδρίτης;
Ολοι όσοι είχαν επενδύσει στην έστω προσωρινή σταθεροποίηση και προβλεψιμότητα μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου στην Αθήνα με την διασφάλιση της Πέμπτης Δόσης αλλά και την υιοθέτηση του... νέου πακέτου Στήριξης της Ελλάδας υπολόγιζαν χωρίς να λάβουν υπόψη τους τις Αγορές και τους Οίκους Αξιολόγησης. Στην φόρμουλα εθελοντικής Συμμετοχής Ιδιωτών στην μετακύληση του ελληνικού χρέους είχαν επενδυθεί υπέρμετρες προσδοκίες καθώς ορθά είχε εκτιμηθεί ότι θα επρόκειτο για μία φόρμουλα μοντέλο για τη συμμετοχή ιδιωτών στις, μετά το 2013, διασώσεις χωρών με μη βιώσιμο δημόσιο χρέος στο πλαίσιο του Μόνιμου Μηχανισμού ESM.
Παρά την σκληρή, για λαϊκή κατανάλωση, κυρίως στην Γερμανία, ρητορική των Μέρκελ-Σόιμπλε για τις Αγορές και τους οίκους Αξιολόγησης η Ευρωζώνη και κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία βρίσκονται σε στρατηγική αμηχανία για τις επόμενες κινήσεις με τον Ολι Ρεν να επανέρχεται στη μοναδική κίνηση που θα μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο την κρίση, την έκδοση ευρω-ομολόγου, για την οποία, όμως, δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχουν για το ορατό μέλλον οι πολιτικές προϋποθέσεις.
Η τοποθέτηση της S&P ότι θα καταγράψει την γαλλική φόρμουλα μετακύλισης του ελληνικού δημόσιου χρέους ως «επιλεκτική χρεοκοπία» οδηγεί σε νέα διαπραγμάτευση με ορίζοντα κατάληξης το νωρίτερο το φθινόπωρο.
Η υποβάθμιση της Πορτογαλίας από τη Moody's αμφισβητεί μετωπικά τη συνταγή διάσωσης που έχει εφαρμοσθεί σε Ελλάδα, Ιταλία και Πορτογαλία, δηλώνει ότι μετά την Αθήνα θα χρειασθούν νέα πακέτα βοήθειας και η Λισαβόνα και το Δουβλίνο και εμμέσως πλην σαφώς αποκλείει την επάνοδο στις αγορές των τριών παραπάνω χωρών για το ορατό μέλλον.
Ο ακριβός δανεισμός της Ισπανίας, χθες Πέμπτη, και η άνοδος των spreads στην Ιταλία μάς προειδοποιούν ότι οι Αγορές είναι σε εμπόλεμη πλέον κατάσταση με την πολιτική διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης που έχει επιβάλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη.
Με τα παραπάνω δεδομένα εύλογα τίθεται το ερώτημα σε ποια βάση μπορεί να βρεθεί λύση εθελοντικής συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα.
Τι θα κάνει η Ευρωζώνη, προς τα πού θα κινηθεί η Γερμανία, αν το Σεπτέμβριο η προτεραιότητα δεν θα είναι πλέον το νέο πακέτο βοήθειας προς την Αθήνα αλλά η διάσωση της Ρώμης και της Μαδρίτης;
Θα γίνει η αναγκαία φυγή προς τα εμπρός με την έκδοση ευρω-ομολόγου και μία στρατηγική μεταφοράς πόρων -μία φράση που προκαλεί ανατριχίλα στη Γερμανία- η θα μπει το Βερολίνο στον πειρασμό της εφαρμογής της υποχρεωτικής Ελεγχόμενης Χρεοκοπίας ως μόνης δυνατής επιλογής για την αντιμετώπιση μίας γενικευμένης κρίσης δανεισμού;
Η τελευταία επιλογή έχει απαγορευτικό κόστος καθώς οι παρενέργειές της είναι αυτονόητες, όχι μόνο για το σύνολο της Ευρωζώνης, αλλά καταστρεπτικές για τις ΗΠΑ και τις παγκόσμιες ισορροπίες καθώς θα οδηγούσαν σε μία συνολική απαξίωση του δημόσιου χρέους ως ασφαλούς επένδυσης με δραματικές συνέπειες για την παγκόσμια ανάπτυξη. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η Ουάσιγκτον δεν θα παρακολουθήσει ως θεατής την πορεία της Ευρωζώνης προς το αδιέξοδο.
Η αυταπάτη για «Ελεγχόμενη Χρεοκοπία» μίας χώρας η μίας ομάδας χωρών θυμίζει τις τραγικές αυταπάτες του 20ού αιώνα για περιορισμό των πολεμικών συγκρούσεων στην Ευρώπη οι οποίες πολύ γρήγορα έγιναν Παγκόσμιοι Πόλεμοι.
Στρατηγική αμηχανία
Παρά τη σκληρή, για λαϊκή κατανάλωση, κυρίως στη Γερμανία, ρητορική των Μέρκελ-Σόιμπλε για τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης η Ευρωζώνη και κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία βρίσκονται σε στρατηγική αμηχανία για τις επόμενες κινήσεις με τον Ολι Ρεν να επανέρχεται στη μοναδική κίνηση που θα μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο την κρίση, την έκδοση ευρω-ομολόγου, για την οποία όμως δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχουν για το ορατό μέλλον οι πολιτικές προϋποθέσεις.
Γ.Καπόπουλος
