Ακούει κανείς;

Η χώρα ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί…
Σε κάθε βήμα, κινδυνεύει να πέσει στο κενό.
Ακόμα κι αν το βήμα είναι σωστό… Ακόμα κι αν η ίδια δεν γλιστρήσει…

Ακόμα κι αν αντισταθεί στον φοβερό ίλιγγο, που προκαλεί η θέα της χαίνουσας αβύσσου… Ακόμα και τότε, ο κίνδυνος είναι (τώρα πια) μεγαλύτερος από 50%. Γιατί; Γιατί μπορεί να την παρασύρει μια... ριπή ανέμου, από αυτούς που σαρώνουν ανελέητοι τις διεθνείς αγορές, ακολουθώντας τα ίχνη του κέρδους, όπως ο καρχαρίας το αίμα…

Γιατί μπορεί να την ρίξει το ωστικό κύμα μιας έκρηξης άσχετης με τα δικά της προβλήματα, από εκείνες που ακούγονται καθημερινά πια, στον ακήρυκτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο… Γιατί μπορεί, από τη μια στιγμή στην άλλη, να καταγραφεί απλώς ως «παράπλευρη απώλεια» στην ενδογερμανική σύγκρουση που μαίνεται, ανάμεσα στους οπαδούς της «μαρκο-ζώνης» και στους υποστηρικτές του ευρώ, ανάμεσα στους τυχοδιώκτες λαϊκιστές της συγκυρίας και στους πολιτικούς, που μένουν προσηλωμένοι στη μεγάλη προοπτική…

Η χώρα κινδυνεύει… Και όμως… «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε»… Η προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση, μετά από πολλούς δισταγμούς και μέσα σε συνεχείς ταλαντεύσεις, μοιάζει απεγνωσμένη: όπως του καπετάνιου που γυρίζει την τιμονιέρα, για να ανακαλύψει ότι το πηδάλιο δεν τον ακούει.

Ο σκουριασμένος κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί (και δεν θέλει;) να ακολουθήσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση αρνείται να συναινέσει στα αυτονόητα και ζητάει εκλογές -αλλεπάλληλες μάλιστα, ώσπου να κατακτήσει την αυτοδυναμία! O sancta simplicitas! Η κομμουνιστική και νεοκομμουνιστική Αριστερά δείχνει την έξοδο από το ευρώ, στήνει φτηνά show με φρατζόλες στη Βουλή και ζει τη φαιδρή αυταπάτη μιας νέας εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα.

Τα συνδικάτα υπερασπίζονται αμετανόητα την ακινησία, και αποκαλύπτουν τη μετάλλαξή τους σε εργαλείο των συντεχνιών και των πελατειακών σχέσεων. Στην κοινωνία, το «λίπος» τελειώνει: η πίεση της (αναγκαίας αλλά) σκληρής περιοριστικής πολιτικής γίνεται πια αφόρητη. Και δείχνει ικανή να μετατρέψει τη σιωπηλή δυσφορία σε μαζική και αυθόρμητη φορολογική απειθαρχία, ή ακόμη και σε αυτοκτονική πυρκαγιά, που θα καταστρέψει τα πάντα.

Υπάρχει ελπίδα; Παρ’ όλα αυτά, ναι! Αρκεί το ένστικτο της επιβίωσης να νικήσει γρήγορα το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής…