Ούτε είχαν διαβάσει, ούτε ήξεραν, αλλά ούτε και ήθελαν να ξέρουν τι ψήφιζαν.
Η χθεσινή κυνική ομολογία Χρυσοχοΐδη ότι δεν είχε καν διαβάσει το μνημόνιο και ότι ασχολιόταν με άλλα πράγματα προφανώς έχει τη σημειολογική της αξία, αλλά δεν είναι το μείζον.
Η χθεσινή κυνική ομολογία Χρυσοχοΐδη ότι δεν είχε καν διαβάσει το μνημόνιο και ότι ασχολιόταν με άλλα πράγματα προφανώς έχει τη σημειολογική της αξία, αλλά δεν είναι το μείζον.
Τουλάχιστον, βρέθηκε και ένας άνθρωπος να πει την αλήθεια…
Το σημαντικό σε όλη αυτήν την ιστορία είναι ότι..ουδέποτε η κυβέρνηση Παπανδρέου επέδειξε το ενδιαφέρον ή τη βούληση να κάνει πράξη όσα προέβλεπε αυτό,το ρημάδι το μνημόνιο.
Ούτε διαπραγματεύτηκαν κατά τη σύνταξή του, ούτε αντιστάθηκαν στην τιμωρητική διάθεση που είχαν απέναντί μας οι κοινοτικοί εταίροι, με πρώτους τους Γερμανούς, ούτε και πίστεψαν ποτέ ότι θα αναγκαστούν να κάνουν πράξη τις διαρθρωτικές αλλαγές ή τις δομικές μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε το μνημόνιο.
Το μόνο που τους ενδιέφερε, όταν ο κόμπος είχε πια φτάσει στο χτένι, μετά από μήνες απραξίας και αδράνειας εκ μέρους της κυβέρνησης Παπανδρέου, ήταν να πάρουν τα «λεφτά», ώστε να μην «κάτσει» σε αυτούς η άτακτη χρεοκοπία.
Οι αγορές τους είχαν δώσει χρόνο πολύ.
Είχαν δώσει χρόνο στην κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία αποδείχθηκε λίγη, και είχαν δώσει χρόνο και στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Θα είχαν δώσει δε πολύ περισσότερο χρόνο εάν από την πρώτη στιγμή είχαν δει έστω και μία στοιχειώδη προσπάθεια αφενός συμμαζέματος του χάους που λέγεται «ελληνικά δημόσια οικονομικά» και αφετέρου απεγκλωβισμού της οικονομίας από τον σφιχτό κρατικό εναγκαλισμό στον οποίο υποβάλλεται δεκαετίες τώρα.
Είδαν, όμως, άλλα.
Είδαν τη φιλτάτη Λ. Κατσέλη να μιλά για επαναδιαπραγμάτευση (άραγε, υπάρχει πιο αγαπημένη λέξη για τα δύο κόμματα εξουσίας;) σχετικά με τη συμφωνία της COSCO στον Πειραιά και να υποσκάπτει έτσι μία από τις σημαντικότερες επενδύσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Είδαν τον φίλτατο Γ. Παπακωνσταντίνου να ομολογεί ενώπιον των κοινοτικών μας εταίρων, για ακόμη μία φορά, ότι η Ελλάδα τους είχε πει ψέματα σχετικά με τα οικονομικά της στοιχεία και ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν περίπου υπερδιπλάσιο από ό,τι τους έλεγαν οι «προηγούμενοι».
Τον είδαν επίσης να προχωρά σε πολιτική παροχών μοιράζοντας λεφτά που δεν είχε…
Είδαν, τέλος, μετά από μήνες, στα τέλη Γενάρη, αρχές Φλεβάρη του 2010, τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου να ανακοινώνει ψιχία αντί για μέτρα, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι ουδεμία πρόθεση είχε η Αθήνα να βάλει τάξη στο σπίτι της.
Κάποτε θα στέρευε η υπομονή τους…
Ακόμη όμως και τον Μάιο του ίδιου χρόνου, όπου η Ελλάδα υπέγραφε το μνημόνιο, πόσα στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν αποφασισμένα να τιμήσουν την υπογραφή της χώρας και να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους;
Δύο χρόνια μετά, ακόμη και με τη σημερινή κυβέρνηση, έχουν ανοίξει τα επαγγέλματα; Έχουν ανοίξει οι αγορές; Έχει γίνει έστω και μία αποκρατικοποίηση; Έχουν μειωθεί οι δαπάνες του δημοσίου μέσω της κατάργησης δεκάδων ανενεργών υπηρεσιών και φορέων;
Εν τέλει, έχει γίνει έστω και μία προσπάθεια πάταξης της φοροδιαφυγής, η οποία εξακολουθεί να είναι η χειρότερη πηγή κοινωνικής αδικίας σε αυτόν τον τόπο;
Το μόνο που γνώριζε καλά να κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν να προστατεύει το πελατειακό και συντεχνιακό κράτος, που επί χρόνια έστησε το ΠΑΣΟΚ, και, όποτε της δόθηκε η ευκαιρία, διατήρησε η Νέα Δημοκρατία.
Για να το καταφέρει όμως αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέφυγε στην υπερφορολόγηση και στην αφαίμαξη των πολιτών, οδηγώντας έτσι την οικονομία σε ασφυξία και μαρασμό.
Προφανώς, και η ύφεση ήταν μεγαλύτερη από όσο την είχαν προβλέψει.
Όταν όμως σε μια κρατικοδίαιτη οικονομία το δημόσιο σταματά τις πληρωμές στους προμηθευτές και εκμηδενίζει το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, τι ακριβώς περίμεναν ότι θα γίνει;
Ακόμη και σήμερα αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να μη βλέπουν το δάσος.
Αν το έβλεπαν, θα ήξεραν ότι ο καιρός που έκαναν ό,τι ήθελαν σε αυτόν τον τόπο έχει περάσει.
Θα γνώριζαν, για παράδειγμα, ότι τουλάχιστον τα προσχήματα πρέπει να τηρούνται και δεν θα ζητούσαν την αποπομπή, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, των εισαγγελέων που τόλμησαν να αναζητήσουν και ποινικές, πέρα από πολιτικές, ευθύνες, για μια τόσο αδιαφανή υπόθεση όπως το έλλειμμα του 2009…
Ν.Γ.Δρόσος
