Στους εμπνευστές της διαφήμισης με τον «τζαμπατζή», αυτόν δηλαδή που επιλέγει να ζει παρασιτικά σε βάρος των υπολοίπων, θα μπορούσε να θυμίσει κανείς τη διαφήμιση του υπουργείου Οικονομικών κατά της φοροδιαφυγής, επί θητείας Στ. Μάνου, με τον κωπηλάτη να τραβάει κουπί μόνος ενώ ο άλλος επιβάτης της βάρκας, δίχως να καταβάλλει κόπο, απλώς απολάμβανε τη διαδρομή…
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, οπότε κυκλοφόρησε η διαφήμιση με τον κωπηλάτη, έως τις ημέρες μας και την πρόσφατη διαφήμιση του τζαμπατζή, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στη χώρα μας, καθιστώντας... πραγματικότητα το σλόγκαν «ο τζάμπας ζει»…
Το υπουργείο Οικονομικών συνεχίζει να ρίχνει τα βάρη στους ειλικρινείς φορολογουμένους, αφού αδυνατεί να πατάξει τη φοροδιαφυγή και, κατά πώς φαίνεται, την πρακτική του αυτή «ζήλεψε» και το υπουργείο Ανάπτυξης, το οποίο απειλεί να αυξήσει την τιμή του κομίστρου στις συγκοινωνίες, αν δεν κατορθώσει να πατάξει την εισιτηριοδιαφυγή…
Για ακόμη μία φορά, δηλαδή, θα υιοθετηθεί η εύκολη λύση, της περαιτέρω επιβάρυνσης των ειλικρινών και νομοταγών πολιτών, οι οποίοι θα αναγκαστούν να επωμιστούν και το επιπρόσθετο οικονομικό βάρος που δημιουργεί ο «τζαμπατζής»…
Σύμφωνα με όσα μας είπε χθες ο φίλτατος κ. Κ. Χατζηδάκης και οι συν αυτώ, περίπου ο ένας στους πέντε επιβάτες στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας δεν αγοράζει εισιτήριο, με αποτέλεσμα ο ΟΑΣΑ να χάνει από 25 έως 37,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Σε αυτήν την αέναη διαδικασία σώρευσης ολοένα και περισσότερων επιβαρύνσεων στην πλάτη των νομοταγών πολιτών, των νοικοκυραίων, υπάρχει απάντηση και είναι απλή.
Ας κάνει επιτέλους το κράτος τη δουλειά του και ας αφήσει τόσο τη δουλειά του επιχειρηματία όσο και την τσέπη των νοικοκυραίων ανέπαφη.
Μολονότι χθες ο κ. Χατζηδάκης επέλεξε να εστιάσει στο φαινόμενο του «τζαμπατζή» ως το αίτιο των ζημιών που εμφανίζει ο ΟΑΣΑ, οι οποίες προκαλούν τις πιέσεις της τρόικας για την αύξηση των κομίστρων, οι αστικές συγκοινωνίες στην Αθήνα, κατά κανόνα και επί δεκαετίες, λειτουργούν ελλειμματικά.
Προσφέρουν ένα αμφίβολης ποιότητας συγκοινωνιακό έργο και παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες εξυγίανσής τους τα οικονομικά τους εξακολουθούν να είναι προβληματικά.
Αν δεν ήταν, προς τι η απειλή της αύξησης του κομίστρου;
Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό και σαφές: γιατί δεν ιδιωτικοποιούνται;
Γιατί πρέπει τόσο ο φορολογούμενος όσο και ο νομοταγής επιβάτης να επιβαρύνονται είτε με το κόστος του «τζαμπατζή», είτε με το κόστος της κακοδιαχείρισης και του πελατειακού κράτους;
Γιατί πρέπει το κράτος να παρέχει τις συγκοινωνιακές υπηρεσίες στην Αθήνα όταν για τις υπεραστικές συγκοινωνίες, τα λεγόμενα ΚΤΕΛ, ο ιδιώτης κάνει την ίδια δουλειά επί δεκαετίες, δίχως να επιβαρύνει τον φορολογούμενο και δίχως να υποφέρει από το φαινόμενο του «τζαμπατζή»;
Εάν το κράτος επιθυμεί να επιδοτήσει το κόμιστρο ειδικών κατηγοριών πολιτών, όπως οι φοιτητές, οι άνεργοι ή άλλοι, τι το εμποδίζει να το πράξει; Ήδη το πράττει σε μια σειρά από παρεμφερείς υπηρεσίες.
Γιατί στην περίπτωση των αστικών συγκοινωνιών πρέπει να κάνει και τη «δουλειά»;
Δεν θα ήταν καλύτερα για όλους μας αν δεν είχαμε και αυτόν τον βραχνά;
Ν.Γ.Δρόσος
