- Το Σαββατοκύριακο είχε την «τιμητική» της η γοργόνα στην παραλία Καβουρότρυπες, στη Σιθωνία Χαλκιδικής, που ο Διονύσιος Καρυπίδης, το 1997, φιλοτέχνησε στα βράχια και την οποία «αναγκάστηκε» να διαλύσει, διότι του επιβλήθηκε από τον Δήμο Σιθωνίας (ο δήμος αναφέρει ότι το πρόστιμο επιβλήθηκε από την Τουριστική Αστυνομία) πρόστιμο 531 ευρώ για παρέμβαση σε δημόσιο χώρο.
Προκειμένου ο κ. Καρυπίδης να μην πληρώσει το ποσό, με επιστολή του στον δήμαρχο Σιθωνίας ανακοίνωσε ότι... βρίσκεται ενώπιον ενός «διλήμματος»: είτε θα πληρώσει τα χρήματα για το πρόστιμο είτε θα καταστρέψει το έργο του, μοιράζοντας, όπως είπε, 3.000 φυλλάδια περιγράφοντας το γεγονός λεπτομερώς, υπό τον τίτλο «Ο Μουλά Ομάρ και οι ταλιμπάν». (Αφήνω στην άκρη την «απειλή» του κ. Καρυπίδη.) Τελικά, επειδή ο δήμος ήταν αδύνατον να διαγράψει το πρόστιμο ή να πληρώσει εκείνος τα χρήματα, ο κ. Καρυπίδης αποφάσισε να καταστρέψει τη γοργόνα. Οπερ και εγένετο. Και επανέρχεται το ζήτημα της παρέμβασης στον δημόσιο χώρο.
Ή, μάλλον, ο ίδιος ο δημόσιος χώρος και η χρήση του. Διότι, όταν έχουμε να κάνουμε με χώρο που αποκαλείται δημόσιος, ανεξάρτητα από την αισθητική ομορφιά της παρέμβασής μας, χρειάζεται, προφανώς, το consensus της κοινωνίας, η οποία περιλαμβάνεται στο «δημόσιος». Η παρέμβαση του κ. Καρυπίδη ήταν τω όντι αισθητικά όμορφη.
Η πέτρινη γοργόνα του ήταν μία ωραία παρουσία στην παραλία της Χαλκιδικής, και είμαι σίγουρος ότι αποτέλεσε για πολλά χρόνια ενός είδους τοπόσημο για επισκέπτες και κατοίκους. Ωστόσο, αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία για το γεγονός ότι εδώ υπάρχει μία επιβολή της προσωπικής αισθητικής ενός ατόμου στον δημόσιο χώρο· όπως ακριβώς συνέβη με τα γκραφίτι στο Πολυτεχνείο προ μηνών, αλλά και με τον βανδαλισμό των αγαλμάτων στο κέντρο της Αθήνας. Διότι το αισθητικό αποτέλεσμα είναι άλλο από την ίδια την πράξη που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα. Και κάποια στιγμή, θα πρέπει όλοι να αναλογιστούμε την αξία του «δημόσιου», όχι βέβαια ως κάτι που ανήκει στο κράτος ―άρα οτιδήποτε πράττεται εναντίον του είναι αυτόχρημα και «επαναστατικό»― αλλά ως κάτι που ανήκει σε όλους μας και όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι να το διαφυλάττουμε για το καλό όλων μας. Απλά πράγματα. Ή μήπως όχι;
Του κ.Δ.Αθηνάκη
