Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία πληροφορήθηκε μόλις πέρυσι και χάρις στο μνημόνιο τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που διαθέτει,
οι επισημάνσεις του ΟΟΣΑ ότι είναι ανίκανη να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, προφανώς δεν πρέπει να προκαλούν κατάπληξη.
Όπως, αντίστοιχα, δεν προκαλούν πλέον έκπληξη καθημερινά φαινόμενα, συγκριτικά μικρότερης εμβέλειας, ενδεικτικά όμως ακριβώς του... ιδίου φαινομένου ανικανότητας.
Μέτρα που αποφασίζονται στο «πόδι» και προκαλούν κοινωνική αναταραχή, εξαιτίας και της προχειρότητας με την οποία προωθούνται.
Τι χαρακτηριστικότερο από το διαβόητο χαράτσι για τα ακίνητα, ή την εργασιακή εφεδρεία, που τείνει να μετατραπεί σε απόλυτο φιάσκο, ή τα φαινόμενα διάλυσης τα οποία βλέπουμε να εξελίσσονται στα σχολεία, που μένουν δίχως βιβλία ή θέρμανση, ή στις εφορίες οι οποίες βρίσκονται δίχως επαρκή στελέχωση, σε στιγμή κατά την οποία ο ρόλος τους είναι κρισιμότερος παρά ποτέ για την επιβίωση της χώρας;
Οι αδυναμίες και οι ενδημικές ανικανότητες, που «κομψά» εντοπίζει στην ελληνική δημόσια διοίκηση ο Οργανισμός Οικονομικής Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, μέσω των δηλώσεων του στελέχους του Κάρολιν Βάρλεϊ , επικεφαλής του Τομέα Αποτίμησης Κυβερνήσεων του ΟΟΣΑ, στη γερμανική εφημερίδα Die Welt, βρίσκονται στην καρδιά των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Μια χώρα η οποία έμαθε στη διάρκεια των τελευταίων 35 χρόνων να ζει με κεντρικό άξονα το κράτος και δημιούργησε μια τερατώδη κρατική μηχανή, ως αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων πολιτών - πολιτικών, στην οποία εξακολουθεί να απασχολείται σχεδόν ένας στους τέσσερις εργαζομένους (ο πέμπτος είναι πλέον άνεργος...), δίχως όμως αποτελεσματικότητα και ικανότητα επιτυχούς παραγωγής έργου.
Μεταρρύθμιση για μια τέτοια χώρα σημαίνει απώλεια του κρατικοδίαιτου χαρακτήρα της.
Άνθρωποι οι οποίοι νομιμοποιούσαν τον λόγο ύπαρξής τους στο Δημόσιο, κυριολεκτικά εφευρίσκοντας τρόπους να αναχαιτίσουν την αναπτυξιακή διαδικασία στον ιδιωτικό τομέα, με την καταφανή υποστήριξη των πολιτικών και συνδικαλιστικών τους πατρόνων, δεν έχουν κανέναν λόγο να αλλάξουν το χρυσό κλουβί που τους στέγαζε τόσα χρόνια.
Είναι τυχαίο, άραγε, που η χώρα μας φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις κατάταξης από πλευράς ανταγωνιστικότητας και στις πρώτες από πλευράς διαφθοράς και γραφειοκρατίας στις εκθέσεις σειράς διεθνών φορέων;
Είναι τυχαίο που κομμάτια αυτού του δημόσιου τομέα έχουν εξελιχθεί σε πραγματικά φέουδα, με τους εκπροσώπους τους να αρνούνται να ανταποκριθούν στις όποιες εκκλήσεις της κεντρικής διοίκησης;
Οι πρυτανικές αρχές σειράς πανεπιστημίων αρνούνται να αποστείλουν καταλόγους εργαζομένων, στο πλαίσιο της εφαρμογής του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας, υψηλόβαθμα στελέχη εφοριών με ελεγκτικές αρμοδιότητες αρνούνται να κάνουν τη δουλειά τους επειδή έχασαν τα σχετικά επιδόματα, δικαστικοί λειτουργοί καθυστερούν επί μήνες να «καθαρογράψουν» αποφάσεις επικαλούμενοι φόρτο εργασίας, αλλά, ομολογώντας ανεπισήμως ότι έτσι ασκούν πίεση για οικονομικούς λόγους…
Αυτά είναι φαινόμενα μιας πραγματικής διάλυσης, η οποία ασφαλώς δεν αφορά μόνον στα στελέχη του κρατικού μηχανισμού ή στους απλούς υπαλλήλους, αλλά και στο ποιόν της πολιτικής τους ηγεσίας επί σειρά ετών.
Σύμφωνα με την κ. Βάρλεϊ, «η ελληνική διοίκηση δεν παράγει έργο και εξαιτίας της αδυναμίας της αυτής να παραγάγει έργο δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να προωθήσει διαρθρωτικές αλλαγές».
Θα διαφωνήσουμε. Ούτε η Ελλάδα επιθυμεί αλλαγές.
Για την ακρίβεια δεν τις επιθυμούν όσοι κρατούν τα ηνία της και όσοι στηρίζουν την ύπαρξή τους από το ελληνικό δημόσιο.
Οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι, είτε στον δημόσιο τομέα, είτε στα επαγγέλματα που ωφελούνται από τον κλειστό χαρακτήρα τους, είτε στην αγορά της ενέργειας, είτε σε οποιονδήποτε άλλον τομέα, που ευνοείται από το σημερινό καθεστώς, αποτελεί ανάθεμα γι' αυτούς.
Όπως ανάθεμα θα έπρεπε να είναι για όλους του υπολοίπους τυχόν συνέχιση της σημερινής κατάστασης…
Ν.Γ. Δρόσος
