- Προ ολίγου καιρού, ο πρωθυπουργός σε τηλεοπτική του συνέντευξη, νομίζω στον Νίκο Χατζηνικολάου, είχε πει χαρακτηριστικά: Βλέπετε κανέναν να διαμαρτύρεται, βλέπετε κανέναν στους δρόμους; Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Και είχε δίκιο. Έτσι είναι. Κανείς δεν διαμαρτύρεται, θα έλεγε κανείς ότι μέχρι σήμερα υπάρχει μία σιωπηλή, σχεδόν μοιρολατρική αποδοχή των δεινών...
Ο κ. Τσίπρας μπορεί να νιώθει την πίεση των δημοσκοπήσεων, όμως δεν νιώθει την πίεση της κοινωνίας. Δεν νιώθει ότι απειλείται η... κυβέρνησή του... Και αυτό του δίνει τη δυνατότητα να παίρνει όλο και πιο σκληρές αποφάσεις και μέτρα εις βάρος κυρίως της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης και των παραγωγικών τάξεων. Εις βάρος εκείνων που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να παράγουν πλούτο και για τη χώρα, τους οποίους ωστόσο έχει στοχεύσει "δένοντας" και... ιδεολογικά την πολιτική που ακολουθεί.
Βέβαια, από την αμετροέπεια της φορομπηχτικής πολιτικής δεν έχουν γλυτώσει ούτε τα χαμηλά εισοδήματα τα οποία υποτίθεται ότι θα υπερασπιζόταν. Όμως αυτό δεν τον προβληματίζει καθώς θεωρεί ότι η φτωχοποίηση και η ισοπέδωση προς τα κάτω, τού διατηρούν το πλεονέκτημα σε μία κοινωνία ψυχολογικά εξουθενωμένη. Και επιπρόσθετα θεωρεί εαυτόν ικανότερο στη διαχείριση του χάους. Και έτσι μπορεί να κερδίζει χρόνο στην εξουσία εξασφαλίζοντας και την ανοχή – υποστήριξη των "δανειστών" οι οποίοι αδιαφορούν πλέον για το μείγμα της πολιτικής και φυσικά και για το επίπεδο διαβίωσης μίας κοινωνίας για την οποία ούτως ή άλλως θεωρούσαν ότι "ζει με τα δανεικά" και "με τα δικά τους χρήματα".
Ετσι ο κ. Τσίπρας μπορεί να κυβερνά ανενόχλητος πάνω σε ερείπια, να αξιοποιεί τη γλώσσα των αριθμών, που όμως δεν λέει πάντα την αλήθεια. Γιατί πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν και άνθρωποι πάνω στους οποίους εφαρμόζεται μία απάνθρωπη πολιτική. Και; Ποιος φωνάζει; Ποιος διαμαρτύρεται; Πού είναι η κοινωνία; Αλήθεια, δεν ενοχλείται κανείς; Όλα καλά; Ε τότε, αν είναι έτσι, θα πρέπει και όσα media έχουν απομείνει να στηλιτεύουν την κατάσταση να σωπάσουν. Έχουν... κόντρα ρόλο που λένε και στο θέατρο...!
Γιατί να με συμπαθάτε, αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο! Και καλά μας κάνει. Βεβαίως. Τι σημασία έχει και αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν διψήφια ποσοστά διαφοράς; Και τι σημασία δηλαδή έχει πόση είναι η διαφορά όταν δεν υπάρχει ενδεχόμενο εκλογών... Τους κουνάει κανείς και τίποτα; Θα μου πείτε, ναι, αλλά είναι σαφής η τάση ενόψει εκλογών όποτε και αν γίνουν, ακόμη και στο τέλος της τετραετίας. Σύμφωνοι. Αλλά μέχρι τότε αγαπητοί μου η ζημιά θα έχει γίνει. Οι υπογραφές θα έχουν πέσει, η πολιτική θα έχει εφαρμοστεί. Γιατί έτσι όπως δείχνουν σήμερα τα πράγματα, ο πρωθυπουργός δεν έχει λόγο να αφήσει το Μαξίμου. Δεν απειλείται η κοινοβουλευτική του συνοχή, ενώ δεν υπάρχουν και μαζικές αντιδράσεις σε όσα πράττει. Και μπορεί να βγαίνει άνετος στις συνεντεύξεις του και να λέει: Είδατε κανέναν στους δρόμους να διαμαρτύρεται;
Για να δούμε λοιπόν... Θα υπάρξουν διαμαρτυρίες; Ή θα προσδοκούμε στα... αντίμετρα; Κάποτε όταν επρόκειτο να μπει η χώρα στο Μνημόνιο μπροστά στη Βουλή διαδήλωναν δεκάδες χιλιάδες κόσμου για μέρες. Τώρα; Για να δούμε... Τα αναφέρω αυτό επ’ ευκαιρία και της σημερινής απεργιακής κινητοποίησης. Μόνο με αυθόρμητη συμμετοχή των πολιτών μπορεί να υπάρξει μήνυμα. Όχι προφανώς από το κάλεσμα των συνδικαλιστών. Τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία. Αποτελούν μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης του. Δεν έχουν ούτε τα ερείσματα, ούτε το παρελθόν για να μπορούν να εμπνεύσουν να στοιχηθεί πίσω τους η κοινωνία. Και ο κ. Τσίπρας το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Ίσως καλύτερα από όλους...
Και μία τελευταία επισήμανση. Για να αφυπνιστεί η κοινωνία, κλειδί δεν πρέπει να είναι η οργή. Δεν πρέπει να ποντάρει κανείς πάνω στο θυμικό. Γιατί οργή γενικώς υπήρχε και για τους προηγούμενους. Και λειτούργησε τυφλά αποτρέποντας την σωφροσύνη... Πάνω από όλα χρειάζονται προτάσεις, λύσεις και κυρίως όραμα...
Toυ κ.Δ.Παπακωσταντίνου
