Κι εκεί που όλοι περιμέναμε μια ανάσα στα οικονομικά μας και σταδιακή επιστροφή σε κάποιου είδους κανονικότητα έως το τέλος του 2018, έπειτα από αιματηρές θυσίες 10 ετών, τα σύννεφα έχουν αρχίσει και πάλι να μαζεύονται στον ορίζοντα.
Δεν είναι μόνο ότι ο απρόβλεπτος Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ ξεκινάει έναν εμπορικό πόλεμο με την Ευρώπη, επιβάλλοντας δασμούς στον εισαγόμενο χάλυβα και στο αλουμίνιο – μια κίνηση που θα προκαλέσει ευρωπαϊκά (και κινεζικά) αντίποινα και θα οδηγήσει σε σοβαρές αναταράξεις και χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην παγκόσμια οικονομία.
Είναι και ότι στην Ιταλία –την τρίτη ισχυρότερη ευρωπαϊκή οικονομία και ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ– οι εκλογές έβγαλαν αστάθεια... πέντε αστέρων.
Οι λαϊκιστές, οι ακροδεξιοί και οι ευρωσκεπτικιστές πήραν το πάνω χέρι, αναδεικνύοντας το χειρότερο δυνατό σενάριο για την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Εξέλιξη που είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει αναταράξεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία η Γερμανία αναζητεί πολιτικό βηματισμό και αδυνατεί να παίξει τον ρόλο της ηγέτιδος δύναμης με μια αποδυναμωμένη πολιτικά Μέρκελ στο τιμόνι.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ελλάδα βρίσκεται, αίφνης, αντιμέτωπη με μια κρίση στο Αιγαίο, απέναντι σε έναν Ερντογάν που ανεβάζει την ένταση σε όλα τα μέτωπα.
Η Τουρκία εμβολίζει σκάφος του Λιμενικού που περιπολεί στα Ιμια, εμποδίζει με πολεμικά τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και παραπέμπει σε δίκη δύο Ελληνες στρατιωτικούς δίνοντας μεγάλες διαστάσεις σε ένα μεθοριακό επεισόδιο ρουτίνας.
Θα περίμενε κανείς, σε μια τέτοια δύσκολη συγκυρία, η ελληνική κυβέρνηση να κάνει το παν για να οικοδομήσει πολιτική ηρεμία, να εργάζεται για τη δημιουργία συναινέσεων και να προσπαθεί να ενώσει τον ελληνικό λαό σε έναν κοινό στόχο.
Δυστυχώς, το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Με λάσπη και σκανδαλολογία, η κυβέρνηση επιχειρεί να «λερώσει» τους πολιτικούς της αντιπάλους αφήνοντας να αιωρούνται κατηγορίες δωροδοκίας, αναβιώνει με κάθε ευκαιρία τον λαϊκίστικο ισχυρισμό ότι για τα μνημόνια φταίει η διαφθορά του παλιού πολιτικού κατεστημένου και διχάζει τον κόσμο με εμφυλιοπολεμικά διλήμματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί».
Συγχρόνως προωθεί καθημερινά ρουσφετολογικές διατάξεις προς όφελος των ψηφοφόρων του κόμματος στο Δημόσιο, γυρίζοντας την πλάτη στους μεγάλους χαμένους εργαζομένους –και ανέργους– του αποδεκατισμένου ιδιωτικού τομέα.
Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Τσίπρας θα αντιληφθεί εγκαίρως πως οι δύσκολες περιστάσεις αναδεικνύουν τους πραγματικούς ηγέτες...
Του κ.Ν.Παπαδόπουλου
Δεν είναι μόνο ότι ο απρόβλεπτος Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ ξεκινάει έναν εμπορικό πόλεμο με την Ευρώπη, επιβάλλοντας δασμούς στον εισαγόμενο χάλυβα και στο αλουμίνιο – μια κίνηση που θα προκαλέσει ευρωπαϊκά (και κινεζικά) αντίποινα και θα οδηγήσει σε σοβαρές αναταράξεις και χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην παγκόσμια οικονομία.
Είναι και ότι στην Ιταλία –την τρίτη ισχυρότερη ευρωπαϊκή οικονομία και ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ– οι εκλογές έβγαλαν αστάθεια... πέντε αστέρων.
Οι λαϊκιστές, οι ακροδεξιοί και οι ευρωσκεπτικιστές πήραν το πάνω χέρι, αναδεικνύοντας το χειρότερο δυνατό σενάριο για την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Εξέλιξη που είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει αναταράξεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία η Γερμανία αναζητεί πολιτικό βηματισμό και αδυνατεί να παίξει τον ρόλο της ηγέτιδος δύναμης με μια αποδυναμωμένη πολιτικά Μέρκελ στο τιμόνι.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ελλάδα βρίσκεται, αίφνης, αντιμέτωπη με μια κρίση στο Αιγαίο, απέναντι σε έναν Ερντογάν που ανεβάζει την ένταση σε όλα τα μέτωπα.
Η Τουρκία εμβολίζει σκάφος του Λιμενικού που περιπολεί στα Ιμια, εμποδίζει με πολεμικά τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και παραπέμπει σε δίκη δύο Ελληνες στρατιωτικούς δίνοντας μεγάλες διαστάσεις σε ένα μεθοριακό επεισόδιο ρουτίνας.
Θα περίμενε κανείς, σε μια τέτοια δύσκολη συγκυρία, η ελληνική κυβέρνηση να κάνει το παν για να οικοδομήσει πολιτική ηρεμία, να εργάζεται για τη δημιουργία συναινέσεων και να προσπαθεί να ενώσει τον ελληνικό λαό σε έναν κοινό στόχο.
Δυστυχώς, το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Με λάσπη και σκανδαλολογία, η κυβέρνηση επιχειρεί να «λερώσει» τους πολιτικούς της αντιπάλους αφήνοντας να αιωρούνται κατηγορίες δωροδοκίας, αναβιώνει με κάθε ευκαιρία τον λαϊκίστικο ισχυρισμό ότι για τα μνημόνια φταίει η διαφθορά του παλιού πολιτικού κατεστημένου και διχάζει τον κόσμο με εμφυλιοπολεμικά διλήμματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί».
Συγχρόνως προωθεί καθημερινά ρουσφετολογικές διατάξεις προς όφελος των ψηφοφόρων του κόμματος στο Δημόσιο, γυρίζοντας την πλάτη στους μεγάλους χαμένους εργαζομένους –και ανέργους– του αποδεκατισμένου ιδιωτικού τομέα.
Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Τσίπρας θα αντιληφθεί εγκαίρως πως οι δύσκολες περιστάσεις αναδεικνύουν τους πραγματικούς ηγέτες...
Του κ.Ν.Παπαδόπουλου
